Γιατί η πολιτική οικολογία είναι εκείνος ο χώρος που προσπαθεί να αρθρώσει μιαν άλλη, εναλλακτική, πρόταση για την οικονομία και την ανάπτυξη, για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, για την πολιτική διάρθρωση της κοινωνίας και τους θεσμούς, για την καθημερινότητα. Όχι, δεν είναι «ώριμα» και «επεξεργασμένα» όλα αυτά. Ούτε υπάρχουν ταυτόσημες αντιλήψεις, ενώ η «θεολογική σκέψη» είναι ενδημικά παρούσα και στους οικολόγους. Αυτή η παραδοχή, θα με ρωτήσετε, δεν ακυρώνει την όποια αξιοπιστία της των Οικολόγων – Πράσινων, ως αξιόλογη εναλλακτική λύση για τις εκλογές του Σεπτεμβρίου;
Η επιλογή πολιτικής πρότασης σήμερα, στον κόσμο που άρχισε να συνηθίζει στην ιδέα ότι πρέπει βλέπει τις αντιφάσεις του και να μην τις κουκουλώνει κάτω από ιδεολογικές πομφόλυγες, μοιάζει κάπως με την προσπάθεια για τετραγωνισμό του κύκλου. Και ο λόγος είναι ότι οι κοινωνίες και οι λαοί κινούνται με εντελώς διαφορετικές ταχύτητες, συγκριτικά μεταξύ τους. Άλλες κοινωνίες, για παράδειγμα, ζουν ήδη την εποχή της μετα-εθνικής πραγματικότητας και άλλες παλεύουν ακόμα τα προβλήματα της ταυτότητας και της εθνικής ολοκλήρωσης. Συνυπάρχουν η αντίληψη και το κεκτημένο της απόλυτης πολιτικής ελευθερίας, με την πιο βάναυση καταστολή, είτε σε πλανητικό επίπεδο (από την αυτοκρατορία) είτε σε τοπικό, από τους καθέκαστα δυνάστες. Στο εσωτερικό όλων των κοινωνιών, παρατηρούμε αντίστοιχες αντιφάσεις. Η ελληνική κοινωνία, ας πούμε, διαθέτει ταυτόχρονα και μετα- εθνική / κοσμοπολίτικη διανόηση και μεγάλα στρώματα πληθυσμού που αντιμετωπίζουν τα προβλήματα (εθνικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά) με τους όρους της δεκαετίας του 1830. Και, στο σύνολό της, εξακολουθεί να εκδηλώνει σταθερά μια λογική ασυγκράτητου αποικιοκράτη για το σημαντικότερο «έχειν» της, δηλαδή τον τόπο, τη θάλασσα, τα νερά, τον αέρα της. Την ίδια ώρα που κάποιες κοινωνικές μειονότητες (πχ ομοφυλόφιλοι) κάνουν αποφασιστικά βήματα χειραφέτησης, κάποιες άλλες (πχ Ρομά) εξακολουθούν να ζουν σε συνθήκες των αρχών του προηγούμενου αιώνα.
Στη χώρα μας, τα γνωστά κόμματα, δεξιά και αριστερά, αδυνατούν να εκφράσουν τα συμφέροντα όλων των κοινωνικών ομάδων, τάξεων, μειονοτήτων. Κάθε ένα προσπαθεί, με τη δική του λογική και ευαισθησία, να βρει τρόπους ώστε να δείξει πως εκφράζει τα συνολικά και τα επιμέρους συμφέροντα , ακολουθώντας παραλλαγές τις ίδιας πολιτικής φιλοσοφίας. Κάτι τέτοιο είναι, προφανέστατα, ανέφικτο. Κι όμως, αυτές οι πολιτικές δυνάμεις κυριαρχούν απολύτως. Σε αυτές τις συνθήκες της ασφυκτικής ιδεολογικής μονοκρατορίας της «ανάπτυξης» και του καταναλωτισμού, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής η απουσία μια άλλης, εναλλακτικής πρότασης, η οποία θα απαντάει στα προβλήματα που αποφεύγουν ή αδυνατούν να αντιμετωπίσουν οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις, δεξιές και αριστερές.
Είναι σαφές για μένα πως οι Οικολόγοι – Πράσινοι δεν είναι ακόμα έτοιμοι για να παίξουν αυτό το ρόλο στην ελληνική κοινωνία και πολιτική. Από την άλλη, είναι ο μοναδικός πολιτικός χώρος που αρθρώνει συστηματικά διαφορετικό λόγο για τη διαχείριση των νερών, τα εκατοντάδες γήπεδα γκολφ, τις μεταλλευτικές εκμεταλλεύσεις επιφανείας, τα φαραωνικά και επιζήμια δημόσια έργα, όπως η υποθαλάσσια της Θεσσαλονίκης – και τα υπόλοιπα σημεία και τέρατα που πραγματοποιούνται ή πρόκειται να ξεκινήσουν από το ένα άκρο της χώρας μέχρι το άλλο. Αυτό και μόνο θα ήταν για μένα αρκετό, για να τους ψηφίσω ευχαρίστως. Τα υπόλοιπα που ανέφερα στο πρόχειρο κείμενό μου (κυρίως η διαφορετική αντίληψη για την ανάπτυξη), έστω και ως αμυδρές πολιτικές και κοινωνικές προοπτικές, με κάνουν να τους ψηφίσω ακόμα πιο ευχαρίστως!
Τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα, οι μειονότητες, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οι γυναίκες, οι μετανάστες κλπ διαθέτουν και άλλους αξιόλογους υπερασπιστές, σε όλους τους πολιτικούς χώρους (πλην ακροδεξιάς). Όσοι θεωρούμε, επιπλέον, πως είναι καλό να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας σε ένα βιώσιμο, δηλαδή ανθρώπινο, περιβάλλον, έχουμε σοβαρούς λόγους να υποστηρίξουμε την πολιτική οικολογία στις εκλογές – και μετά από αυτές.
Όχι υποχρεωτικά μέσα από κομματικές εντάξεις (οι οποίες, προσωπικά, μου προξενούν αναφυλαξία – ακόμα και για τους Ο-Π, οι οποίοι έχουν τόση σχέση με κόμμα, όσο είμαι κι εγώ καρδινάλιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας) αλλά με τον τρόπο που ταιριάζει στον καθένα και την καθεμιά. Ακόμα και αν επιλέξει να ψηφίσει άλλο κόμμα στις επερχόμενες εκλογές!
*
ΥΓ. Όποιος φίλος/ φίλη θέλει να γράψει γιατί υποστηρίζει / δεν υποστηρίζει τους Οικολόγους – Πράσινους μπορεί να το κάνει είτε με σχόλιο σε αυτό το ποστ, είτε στέλνοντάς μου μέηλ στο panosz@otenet.gr για να το ανεβάσω σαν ξεχωριστό ποστ, στην ενότητα «προσωπικές απόψεις». Παρακαλώ να αποφύγουμε, κατά το δυνατόν, τα διπλόφαρδα σεντόνια! 🙂
Χελώνα 